احساس انزوا و تنها ماندن در میان سالمندان امری بسیار شایع است. سالمندان به دلیل بازنشست شدن و در نتیجه دوری از محیط کار، از دست دادن دوستان و اقوام به واسطه بیماری یا فوت آنها، و محدودیتهایی که به واسطه شرایط جسمانی و روانشناختی برایشان پیش می آید ممکن است در انزوا قرار گیرند. این انزوا می تواهد برای آنها نه تنها ناخوشایند بلکه آسیب رسان باشد. در حدی که برخی محققین و متخصصینه حیطه سلامت معتقدند دور ماندن سالمندان از اجتماع می تواند آسیب های جدی و جبران ناپذیری را به آنها وارد نماید. مطالعات مختلف واقعیتهایی را درباره انزوای اجتماعی سالمندان مطرح کرده الست:

۱. احساس تنهایی و انزوا تاثیر به سزایی در سلامت جسمانی و روانشناختی سالمندان دارد. مطالعات نشان می دهد سالمندانی که احساس تنهایی می کنند در مقایسه با همتایان خود بیشتر درگیر بیماری های طولانی مدت می شوند. سالمندانی که در انزوای اجتماعی هستند در هنگام مواجهه با بیماری ها و مشکلات جسمانی کمتر در پی درمان و استفاده از خدمات درمانی بر می آیند.حتی ممکن است کمتر به شرایط جسمانی خود توجه کنند. این انزوا همچنین می تواند زمینه ساز مشکلات روانشناختی ومثل افسردگی یا اختلالاتی مثل دمانس شود. این مسایل خود می تواند منجر به بروز رفتارها و عادات ناسالم مثل مصرف مواد مخدر شود.

۲. سالمندان تنها بیشتر در معرض برخوردهای نادرست دیگران قرار می گیرند. مطالعات زیادی نشان داده است سالمندانی که روابط ضعیفی دارند، به خصوص آن دسته که حمایتهای کمی از طرف اعضای خانواده دریافت می کنند بیشتر مورد غفلت یا رفتارهای نادرست از جانب دیگران قرار گیرند. همانطور که سو رفتار در مقابل کودکان بسیار آسیب زننده است، سالمند آزاری هم از موارد مهمی است که باید مورد توجه قرار گیرد. متاسفانه سالمندان تنها بیشتر در معرض این آسیب هستند. پس پیشنهاد می کنیم اگر در افراد خانواده یا اطرافیان سالمدی را می شناسید حتما ارتباط سالم خود را با او حفظ کنید.

۳.حتی سالمندانی که با همسرشان هم زندگی می کنند در معرض خطر انزوای اجتماعی هستند. بر خلاف تصور ما بسیاری از سالمندان متاهل هم ابراز می کنند که احساس تنهایی دارند. با بزرگ شدن بچه ها و ترک خانه بسیاری از نقش ها تغییر می کند و ممکن است روابط مثل سابق نباشد. به علاوه آنکه سالمندان ممکن است خودشان هم به دلیل بی حوصلگی یا محدودیتهای روانشناختی نتوانند نیازهای یکدیگر را رفع کنند. باید به خاطر داشت رکود توانمندی های ذهنی، شناختی می تواند برای همسران این سالمندان بسیار دردناک و ناخوشاید باشد و اثرات منفی زیادی داشته باشد. گاهی یکی از همسران مجبور به نگهداری می شود. در این صورت باید حتما از دیگران کمک بگیرد و مراقب خودش هم باشد. این سالمند باید اصول مراقبت از مراقب را جدی بگیرد.

۴. مراقبین هم نیاز به کمک دارند. شاید دور از ذهن به نظر برسد اما مراقبینی که از سالمندان مراقبت می کنند نیز خود در معرض انزوای اجتماعی و احساس ناخوشایند تنهایی هستند. فرقی نمی کند وظیفه فرد مراقبت باشد و یا اینکه از یکی از اعضای خانواده اش مراقبت می کند. او باید بین وظایف خود به عنوان یک مراقب، مادر یا پدر، همسر و وظایف شغلی اش تعادل برقرار کند و همه اینها می تواند برای مراقبین چالش هایی را به همرا داشته باشد. مراقبین باید زمانهایی را برای مراقبت از خود و پرداختن به علایق شخصی شان اختصاص دهند. باید ورزش کنند، اصول خود مراقبتی را بشناسند. می توانند از تکنیکهای ذهن آگاهی و آرامش بخشی کمک بگیرند. در صورت امکان باید از دیگران هم کمک بگیرند.

۵. در نهایت آنکه باید در نظر داشت سالمندانی که احساس تنهایی و انزوا می کنند ممکن است به مراقبت و درمانهای طولانی مدت بیشتری نیاز داشته باشند.

منبع عکس:https://www.greatcall.com/resources/aging-in-place/social-isolation-and-loneliness-among-seniors
منبع متن:https://seniorsathome.jfcs.org/five-facts-about-senior-isolation-that-might-surprise-you/