بخش عظیمی از سلامت جسمانی و روانشناختی سالمندان در گرو سلامت جسمی و روحی مراقبین آنهاست. مراقبی که خمود و خسته و فرسوده باشد، حتی اگر هم بخواهد نمی تواند به خوبی از عهده وظایفش بربیاید. نگرانی ها و دل ازردگی های متعددی ممکن است سلامت روانشناختی مراقبین را به مخاطره بیندازد. نگرانی های اقتصلدی، مسایل خانوادگی، و حتی نگرانی بابت سالمندی که از او مراقبت می کنند، می تواند جسم و روح مراقب را خسته کند. سر و کله زدن با خانواده ها و تلاش برای حفظ آرامش در همه لحظات بحرانی که در مواجهه با سالمند ممکن است پیش بیاید از لحظات دشوار کاری برای مراقبین است. بسیاری از مراقبین بعد از یک دوره مراقبت به سالمند علاقه مند و حتی وابسته می شوند و بعد از فوت سالمند ممکن است به شدت متاثر گردند. جالب اینکه گاهی این امر ارتباط چندانی به تجربه کاری ندارد. بارها شاهد بودم از دست رفتن یک سالمند، پرستارش را تا چه حد عزادار کرده است. گرچه ممکن همه اینها و بسیاری عوامل دیگر می تواند مراقبین سالمندان را خسته و فرسوده کند اما متاسفانه بسیاری از مراقبین فراموش می کنند مراقب خود باشند.
یکی از راهکارهای مناسب برای مراقبین که خود را آرام کنند و کمی از تنش خود بکاهند انجام مراقبه و مدیتیشن است. مراقبه بیشتر با ورزشهایی مثل یوگا شناخته می شود. اما این به آن معنا نیست که کسی که یوگا نمی کند خود را از این تکنیک کارامد محروم کند. کافی است در یک محیط آرام بنشینید و انواع مراقبه را تجربه کنید. مثلا می توانید تلاش کنید به افکاری که در ذهنتان می آید نظارت کنید. به این تکنیک مراقبه اتاق سفید می گویند. به این ترتیب که در جایی آرام بنشینید و چشمانتان را ببندید. تصور کنید در یک اتاق خالی با دو در نشسته اید. از یک در افکارتان وارد می شود و از در دیگر افکار خارج می شوند. قرار نیست با این افکار بجنگیم. کافی است تنها آنها را نگاه کنیم. انگار که افکارمان روی کاغذ نوشته شده است و دست سربازانی است که آنها را حمل می کنند. ممکن است بعضی افکارتان تکرار می شوند. این طبیعی است. چون این افکار بیشتر ذهن شما را درگیر کرده اند. بعضی افکار ممکن است شما را در خود غرق کنند. این هم کاملا طبیعی است. کار ذهن همین است. تنها کافی است به خودتان یاداوری کنید که قرار نیست با هیچ کدام این افکارها گلاویز شوید. قرار است فقط انها را نگاه کنید. پس اجازه بدهید بروند. شاید دوباره بازگردند. باز نفس عمیق بکشید و سعی کنید روی مشاهده افکار تمرکز کنید.
گاهی هم لازم است به خاطر دردها و خستگی هایتان خود را در اغوش بگیرید و با خود همدلی کنید. برای این کار در جایی راحت و ارام بنشینید و دردهایتان را ببینید. بعد باور کنید که شما هم مثل همه افراد ممکن است دچار خطا و یا دلتنگی شوید. پس همانطور با خودتان رفتار کنید که با یک دوست دردمند برخورد می کنید. شاید لازم باشد خودتان را در اغوش بگیرید. یا با خودتان همدلی کنید. شاید لازم باشد خودتان را به تفریح ببرید و یا پا به پای خودتان گریه کنید.
یادتان باشد اگر دوستی با کوله باری از درد پیش شما بیاید هرگز او را توبیخ نمی کنید. با او همدلی می کنید و تلاش می کنید تسلایش دهید. همین لطف را در حق خودتان بکنید.
منبع عکس: https://www.mindful.org/how-to-meditate/