والدین ما سالهای جوانی شان را با دغدغه های ما طی کرده اند. بیشتر نگرانی شان وضعیت سلامت و آینده ماست. به درس خواندن، روابطمان با دوستان و آینده مان فکر می کنند. ذهنشان درگیر روزمرگی های ماست. اگر به گذشته مان نگاهی بیندازیم رد پای دلنگرانی ها و دغدغه هایشان را همه جا خواهیم دید. و حالا ما مستقل شده ایم، می توانیم به تنهایی از عهده رفع نیازهایان بربیاییم و خانه را ترک کرده ایم. شاید تصور کنیم در این دوران والدین آسوده شده اند و می توانند به آرامی به خودشان برسند. شاید تصور کنیم دیگر نگران ما نیستند. اما این تصور بسیار اشتباه است. اگر پای درد دل والدینمان بنشینیم می بینیم که بخش زیادی از فکر آنها به ما و حال و روزمان اختصاص دارد. آنها هنوز نگران ما هستند.

در طی سالهایی که در کنار سالمندان بودم، به وضوح شاهد مادران و پدرانی بودم که تنها نگرانی شان فرزندانشان بودند. حتی فرزندانی که شاید آنها را فراموش کرده باشند و یا توجهی به نگرانی های آنها نداشته باشند. بارها از مادران و پدران شنیده ام که بابت زندگی مشترک فرزندشان و یا شیوه فرزندپروری شان نگران بودند و این در حالی است که متاسفانه فرزندان به نگرانی آنها توجه نمی کنند، با آنها درددل نمی کنند، تلاش نمی کنند از نگرانی هایشان کم کنند و از همه بدتر آنکه آنها را به حساب نمی آورند و به نصایح آنها توجه نمی کنند. اگر کمی خود را جای آنها بگذاریم می بینیم باید کمی در بعضی از رفتارهایمان تجدید نظر کنیم.

پیشنهاد می کنیم از همین امروز تلاش کنیم تا با استفاده از راهکارهای زیر کمی از دغدغه هایشان کم کنیم:

1. تلاش کنیم نگرانی های آنها را درک کنیم. بیشتر ما خودمان مادر و پدر شده ایم. می دانیم نگرانی های مادرانه و پدرانه از چه جنسی است. همه ما دلنگران فرزندانمان هستیم. هر چند ممکن است تصور کنیم با بزرگ شدن فرزندانمان دیگر نگرانشان نخواهیم بود اما مطمئن باشید وقتی به سن پدرها و مادرهایتان برسید بهتر درک خواهید کرد که "بچه ها برای پدر و مادرشان همیشه بچه هستند."
2. با آنها همدلی کنید. با اینکه ممکن است تصور کنید در جواب والدین نگران بهتر است فورا به آنها اطمینان دهید که اتفاق بدی نمی افتد اما پیشنهاد می کنیم در جواب دلنگرانی ها بیشتر از دلگرمی دادن شنونده خوبی باشید. به نگرانی هایشان گوش دهید و حق بدهید که نگران شما باشند.
3. از آنها راه حل بخواهید. درست است که ممکن است دنیای بزرگترها قدیمی شده باشد و حتی راهکارهای پیشنهادی شان برای رفع مشکلات در مختصات زندگی امروز نگنجد، اما وقتی آنها را در تصمیم گیری ها شریک می کنید، به آنها کمک می کنید تا احساس ارزشمندی کنند. به علاوه آنکه با درگیر کردن آنها در فرایند حل مسایل (البته در حدی که توان تحمل آنها راداشته باشند) می توانید کاری کنید که کمی از نگرانی آنها کم شود. شاید به این ترتیب بتوانید کاری کنید که احساس کنند مشکلات حل شده اند و کمتر نگران آینده شما شوند.

در مجموع باید به خاطر داشته باشیم آنها هنوز هم نگران ما هستند و این وظیفه ماست به آنها کمک کنیم حال بهتری داشته باشند.

منبع عکس: https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.123rf.com%2Fphoto_112656287_stock-vector-senior-couple-s-worries-face-copy-space.html&psig=AOvVaw1He6c8kzNdQAFy83t9TVl-&ust=1580409718274000&source=images&cd=vfe&ved=0CAIQjRxqFwoTCNC8u5y7qecCFQAAAAAdAAAAABAK